امروزه توجه به کیفیت محیط مصنوع برای رسیدن به آسایش و راحتی و کاهش مصرف انرژی،دو عامل روبه روی هم هستند و این تناقض به یکی از مهم ترین چالش های مورد توجه طراحان و پژوهشگران حوزه معماری بدل شده است. در این بین پنجره به عنوان رابط بین محیط مصنوع و طبیعی نقش منحصر بفردی را در ایجاد احساس آسایش افراد ایفا می کند. از یک طرف گرمای حاصل از نور خورشید در اقلیم گرم بخصوص در فصل گرما موجب افزایش بار سرمایی ساختمان شده و مصرف انرژی الکتریکی افزایش می یابد و از طرف دیگر محدود کردن ورود تابش خورشید به داخل فضای ساختمان نیاز به روشنایی مصنوعی را بخصوص در ساختمانهای اداری افزایش می دهد و از این طریق مصرف انرژی الکتریکی باز هم افزایش می یابد.در این پژوهش برقراری یک تعادل مناسب بین کاهش بار سرمایشی و حداکثر استفاده از نور روز در جهت کاهش مصرف انرژی مورد بررسی قرار خواهد گرفت.