یکی از موضوع های مهمی که در دهه های اخیر وارد حوزه ی جامعه شناسی شده و توجه بسیاری از پژوهش گران اجتماعی را به خود جلب کرده، نقش مهم تعیین کننده های اجتماعی (در اینجا، دین داری) در سلامت انسان (به ویژه بعد اجتماعی آن) است؛ پژوهش حاضر با عنوان «مطالعه ی رابطه ی میزان دینداری با سلامت اجتماعی دانشجویان دانشگاه خوارزمی» به این مهم پرداخته است؛ فرضیه ی اصلی پژوهش این بود که دینداری به طور مستقیم و هم چنین، از طریق تاثیری که بر حمایت اجتماعی و خوش بینی افراد دارد، اثر مثبتی بر ارتقای سلامت اجتماعی آن ها می گذارد؛ در تبیین این رابطه ها، به رویکردهای کارکردگرا (دورکیم)، نوکارکردگرا (دیویس، یینگر، توماس ادی)، ماکس وبر، پیتر برگر و در نهایت کلیفورد گیرتز استناد شده است.