هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی نقش پیش بینی کنندگی اعتماد و صمیمیت زناشویی برای رضایت از زندگی در زنان متاهل فرهنگی شهر شیراز بود. به لحاظ ماهیت و اهداف، این پژوهش از نوع کاربردی و برای اجرای آن از روش همبستگی استفاده شده است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان متاهل فرهنگی شهر شیراز در سال 94-93 بود که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای تعداد 141 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شده اند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه اعتماد رمپل و هولمز (1985)، پرسشنامه صمیمیت زناشویی تامسون و واکر (1983)، پرسشنامه رضایت از زندگی داینر(1995) استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات حاصل از پرسش نامه ها از آزمون های ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند گانه به شیوه همزمان استفاده شده است. نتایج نشان داد که بین اعتماد و ابعاد آن (پیش بینی پذیری، قابلیت اعتماد و وفاداری) و صمیمت زناشویی با رضایت از زندگی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین یافته ها نشان داد که قابلیت اعتماد و وفاداری و صمیمیت زوجین به طور مثبت قادر به پیش بینی رضایت از زندگی زنان فرهنگی متأهل می باشند، ولی متغیر پیش بینی پذیری قادر به پیش بینی رضایت از زندگی نمی-باشد.