سلولهای خورشیدی یا سلول های فوتوولتاییک ابزارهایی هستند که انرژی خورشیدی را تبدیل به جریان الکتریکی میکنند.اکثرسلول های خورشیدی که در دنیا به کار گرفته می شوند از مواد معدنی (سیلیکون) ساخته میشوند که هزینه ساخت و نصب ونگهداری آنها بسیار هنگفت می باشد . بدین منظور امروزه استفاده از مواد آلی در ساختار سلولهای خورشیدی مورد توجه قرار گرفته است. ولی علیرغم داشتن هزینه کمتر و فرایند ساخت راحت تر، بازده کمتری نسبت به سلولهای خورشیدی معدنی دارند که دلیل عمده آن داشتن گاف انرژی بالا است که باعث کاهش جذب در ناحیه طول موجهای مرئی نور خورشید میشود. یک راه حل برای رفع این مشکل، استفاده از روش پلاسمونهای سطحی موضعی (جایگزیده) و نانوذره ها می باشد. تشدید پلاسمون های سطحی،نوسان های هماهنگ و تجمعی الکترون های فلزی است که توسط پرتو تابشی تحریک شده است . این تشدید در ساختار هایی با ابعاد نانو متری ، تشدید پلاسمونهای سطحی موضعی نامیده می شود . دراین پروژه اثر پلاسمونهای سطحی جایگزیده در پارامترهای سلولهای خورشیدی پلیمری به صورت نظری مورد مطالعه قرار گرفته است.