با توجه به اثرات تغییر دما بر شاخص های خون شناسی و آنزیمی در هنگام حمل و نقل ، ماهی های استرلیاد (97/0 ± 85/79) (میانگین ± انحراف معیار) برای یافتن بهترین دمای حمل و نقل کوتاه مدت در برابر تیمار های دمایی متفاوت قرار گرفتند. برای این منظور ماهی ها در تانک های 2000 لیتری با دمای 23 درجه سانتی گراد، دوره 6 هفته ای سازگاری را گذراندند سپس با تامین دماهای متفاوت (12، 20، 23 و 28 درجه سانتی گراد)، در تانک های 80 لیتری حاوی 50 لیتر آب در سه تکرار و طی مدت 5 ساعت حمل شدند. نمونه برداری ها از بافت و خون در زمان های صفر (شاهد)، 1، 5 (طی شبیه سازی حمل و نقل)، 24 و 48 ساعت (پس از شبیه سازی حمل و نقل) انجام پذیرفت. در تیمارهای با دمای بالا (°c28 و 23) در طی حمل و نقل در تعداد گلبول های قرمز، تعداد گلبول های سفید، هموگلوبین، هماتوکریت و درصد لنفوسیت و نوتروفیل تفاوت معنی داری نسبت به ساعت صفر مشاهده شد (05/0>p). همچنین در تیمارهای با دمای پایین (°c20 و 12) تفاوت معنی داری از نظر تعداد گلبول های سفید، درصد لنفوسیت و نوتروفیل نسبت به ساعت صفر مشاهده شد (05/0>p)، اما در شاخص های غلظت متوسط هموگلوبین گلبول قرمز، حجم متوسط گلبول های قرمز، مقدار متوسط هموگلوبین گلبول قرمز، درصد مونوسیت و ائوزینوفیل در تیمارهای مختلف تفاوت معنادار نسبت به ساعت صفر مشاهده نشد (05/0<p). در میزان کورتیزول و غلظت گلوکز در تیمار های 12، 20، 23 و 28 درجه سانتی گراد در ساعات حمل و نقل نسبت به ساعت صفر تفاوت معناداری دیده شد (05/0>p). در میزان لاکتات در تیمار های با دمای 20، 23 و 28 درجه سانتی گراد در ساعات حمل و نقل نسبت به ساعت صفر تفاوت معناداری وجود داشت (05/0>p) اما در تیمار 12 درجه سانتی گراد در طی حمل و نقل تفاوت معناداری نسبت به ساعت صفر وجود نداشت (05/0<p). اندازه گیری میزان محتوای مالون دی آلدئید در بافت های کبد، کلیه و آبشش نشان دهنده ی افزایش معنادار این شاخص در تیمار های مختلف دمایی در طی حمل و نقل بود (05/0>p). به دنبال آن فعالیت آنزیم های کاتالاز و سوپراکسید دیسموتاز در تیمار 12 درجه سانتی گراد به طور معناداری افزایش یافت (05/0>p). براساس نتایج این مطالعه می توان بیان نمود که به منظور حمل و نقل کوتاه مدت ماهی استرلیاد از دمای پرورش آن جهت بروز کمترین میزان استرس و کاهش پیامد های فیزیولوژیک حمل و نقل استفاده شود.