در آثار نقاشی معاصر که تجلی بخش احساس از طبیعت بوده همواره مورد توجه هنرمندان قرار گرفته است که این روند در تقابل با آثار دیگر به شناختی عمیق تر در عالم هنر دست پیدا می کنیم؛ به طور کلی با توجه به تغییر در دیدگاه فلسفی مفهوم منظره پردازی در طول زمان دچار دگرگونی شده است از طرفی در تفکر ایرانی هنرمند در عین حال که به دنیای خیالی نظر دارد، جهان مادی همچنان برای او منبع الهام می باشد. در آثار این هنرمندان نیز واقعیتی که جهان ملموس را به چالش می گیرد جاری است که در فراسوی برداشت های حسی قرار دارد. در دهه های آغازین طیف گسترده و گوناگونی از برداشت های هنری که خیال نقاش بر اساس دریافت های شهودی، صور هنری و ساختار زیبایی شناختی اثر هنری را شکل می دهد میسر شده است. در نهایت کیفیات محسوس طبیعت ساختارهای بدیعی را بر اساس صور خیالی به وجود می آورد و پس از آن با نگرش هنرمندانه به طبیعت تصوری شهودی از صورت های ذهنی ارائه می دهد که حاصل ایده هایی است که در افکار وحدت یافته نقاش به تصویر در می آید.