یکی از دانش هایی که امروزه در قلمرو زبان و ادبیات چون دیگر حوزه های هنری اهمیت و استقلال یافته، سبک شناسی است. سبک شناسی توصیف و تحلیل انواع صورت های زبانی در کاربردهای عملی زبان است. در این پژوهش کوشش شده که اشعار امیرحسن دهلوی از دیدگاه سبک شناسی مورد بررسی قرار گیرد. بنابراین پس از بیان کلیاتی درباره ی سبک، انواع آن و مروری اجمالی بر زندگی امیرحسن دهلوی، اشعار وی از سه دیدگاه زبانی، ادبی و فکری مورد بررسی قرار گرفته است. امیرحسن دهلوی از شاعران بزرگ فارسی گوی و متعلق به قرن هفتم و هشتم هجری است. وی شاعری معناگرا و مبتکر است که به دلیل پیروی از سعدی در مضامین دقیق و الفاظ ساده و روان و سرودن اشعار سهل و ممتنع، او را سعدی هندوستان نامیده اند. مهم ترین شاخصه های سبکی امیرحسن، کهنگی زبان وی است که در اکثر ابیاتش با واژگان، افعال و حروفی قدیمی چون اندر و ... آشکار است. نوآوری امیرحسن در سطح زبانی بیشتر در موسیقی کناری و ردیف است؛ ردیف های نویی چون بسیاری، گرفت و گذاشت، آماده یافته است و ...؛ مورد برجسته در سطح ادبی استفاده ی فراوان از انواع تشبیه است که مربوط به خلاقیت شعری و تصاویر و مضمون های ذهنی جدید است و در سطح فکری، مضمون عاشقانه بر بیشتر غزل ها حکم فرماست؛ به طوری که نوآوری های حسن در حوزه ی مضمون آفرینی و ابداع واژه ها و ترکیبات نو است.