زبان شناسی علم بررسی زبان است و در سبک شناسی شیوه ای که یک نویسنده در خلق اثرش بکار برده است مورد بررسی قرار می گیرد. در این کتاب سبک طه حسین در الایام در پرتو مبحث زبان شناسی نوین مورد بررسی قرار گرفته. توانایی او در خلق اثری یکدست و همگون با استفاده از الفاظ و عباراتی که در ابتدا به نظر می رسد هیچ سنخیتی با هم ندارند؛ اثری گیرا و شایان توجه را ارائه داده است. نویسنده کتاب دکتر بدراوی زهران به طور کلی به بررسی سه مقوله پرداخته است:1-بررسی معنی سبک 2- بررسی آواشناسانه اثر 3- بررسی ترکیب های بکار رفته در کتاب. از نقطه نظر آوایی طه حسین با تکیه بر قوه شنوایی برتر خود از دوران کودکی با شنیدن صداهای پیرامونی ضرب آهنگ آنها را مورد توجه قرار داده و به تدریج این اصوات در ذهنش انباشته شده و در مرحله بعد با جوشش این ضرب آهنگها در اثر او غنا و باروری فوق العاده ای ایجاد شده است. ترکیب هایی که او بکار برده حاوی کلمات عامیانه، الفاظ قرآنی، سخنان پیشینیان، ترکیبات خارجی و... است که با وجود عدم سنخیت آنها با کل متن طوری با استادی و به صورت هماهنگ با متن بکار رفته اند که نه تنها در اثر تاثیر منفی نگذاشته اند بلکه به باروری و گیرایی آن افزوده اند و حاصل کار آن شده که همه با خواندنش زبان به تحسن می گشایند.