هدف: این پژوهش به منظور بررسی اثربخشی آموزش برنامه درمانی اتیسم یکپارچه با خانواده بر استرس والدگری و رضایت زناشویی مادران کودکان اتیستیک صورت گرفت. روش: این پژوهش از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل، با پیگیری یک ماهه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه مادران مرکز سامان دهی درمان و توان بخشی اختلالات اتیستیک (تهران اتیسم و مرکز اتیسم آوا) بود. نمونه ی پژوهش شامل 28 نفر از مادران کودکان دارای اختلال اتیسم بودند که به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (14 نفر) و کنترل (14 نفر) قرار داده شدند. ابزار گردآوری داده‏ها، پرسشنامه استرس والدینی آبیدین (1990) و پرسشنامه ی رضایت زناشویی اینریچ (فرم 47 سوالی) (1989) بود. داده های پژوهش با استفاده از واریانس اندازه گیری های مکرر (آنوا و مانوا) مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که آموزش برنامه درمانی اتیسم یکپارچه با خانواده نمره کل استرس والد-کودک و قلمرو های کودکی و والدینی را کاهش و میزان رضایت زناشویی را افزایش داده است (01/0p?). همچنین نتایج نشان داد که اثربخشی برنامه درمانی بر نمرات استرس والدگری در مرحله پیگیری نیز معنادار می-باشد(01/0p?)، اما معناداری اثربخشی برنامه درمانی بر نمرات رضات زناشویی در مرحله پیگیری مشاهده نشد. نتیجه گیری: به طورکلی نتایج نشان داد برنامه درمانی اتیسم یکپارچه با خانواده بر استرس والدگری و رضایت زناشویی موثر بوده است، در نتیجه پیشنهاد می شود در مداخلات جامع و بافتاری اتیسم که معمولاً کل فضای درمانی را مد نظر قرار می دهند، لحاظ شوند.