چکیده حمله سایبری، پدیده تازه ای است که می تواند روش هدایت جنگ مدرن به دست بازیگران دولتی و غیردولتی را دگرگون سازد. سرشت بی یمانند این تهدید و توانمندی بازیگران در پهنه جنگهای سایبری برای آسیب رسانی، کشتار و تخریب فیزیکی از راه فضای سایبر، تعریفهای سنتی کاربرد زور را دگرگون کرده است. در سال 2010 استاکس نت با توجه به کارویژه ها وپیچیدگی هایش مورد توجه کاشناسان قرار گرفت.این بدافزار به گونه ای طراحی شد تا رایانه های خاصی را در ایران مورد هدف قرار دهد.اگر چه استاکس نت از طریق اینترنت در جهان منتشر شد،اما آثار مخرب آن محدود به سیستم های کنترلی خاصی نبود که در ایران هدف قرار داده بودند.با رمز گشایی کدهای این بدافزار مشخص شد که همانند سلاحی علیه تأسیسات هسته ای کشورمان طراحی وبه کارگرفته شده است تا عملیات گازرسانی سانتریفیوژها را در فرایند غنی سازی دچار اختلال کند.اهداف وآثار این بدافزار به گونه ای بود که بسیاری آن را با یک حمله مسلحانه مقایسه کردند. پرسش اصلی این است که آیا یک حمله سایبری، کاری فروتر از کاربرد زور، در حد کاربرد زور یا کاربرد زور و برابر با یک حمله مسلحانه است؟ و یا اساسا در قالب ممنوعیت مداخله در امور داخلی کشورها(بند7ماده منشورملل متحد) می باشد؟ برپایه یافته های این پژوهش و نیز ماده 2 (4) منشور ملل متحد، حمله سایبری را می توان کاربرد زور مسلحانه دانست. از سوی دیگر، تنها حمله سایبری گسترده به زیرساختهای اساسی که خسارتهای مادی یا تلفات انسانی قابل قیاس با حمله مسلحانه با جنگ افزارهای متعارف به بار آورد، به دولت قربانی حق دفاع مشروع می دهد. همچنین، در برابر حمله سایبری که در حد حمله مسلحانه نباشد، ولی زمینه حمله مسلحانه ای قریب الوقوع با جنگ افزارهای متعارف را فراهم کند، می توان دست به دفاع مشروع زد. کلید واژه ها: سایبر، حملات سایبری ، استاکس نت ، مخاصمات مسلحانه ، منشور ملل متحد،دفاع مشروع