این پژوهش با هدف بررسی رابطه بالندگی با نوآوری اعضای هیأت علمی در دانشگاه علامه طباطبایی انجام گرفته است. روش تحقیق پژوهش، توصیفی همبستگی است. جامعه آماری پژوهش را کلیه اعضای هیأت علمی دانشگاه علامه طباطبایی تشکیل داده اند (n=424) و برای جمع آوری اطلاعات از روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی با تخصیص متناسب استفاده شده است. حجم نمونه بر اساس جدول مورگان 205 نفر برآورد گردیده و اجرا شد. ابزار تحقیق شامل دو پرسشنامه بالندگی و نوآوری اعضای هیأت علمی بوده است. جهت روایی پرسشنامه از نظر خبرگان و پایایی پرسشنامه ها بر اساس ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب شامل (78/0 ، 86/0) بدست آمده است. یافته ها حاکی از این بود وضعیت بالندگی و نوآوری اعضای هیأت علمی دانشگاه علامه طباطبایی در سطح مطلوب قرار دارد. همچنین مشخص گردید که بین مولفه های بالندگی (سازمانی، حرفه ای، آموزشی و فردی) و نوآوری همبستگی مثبت و معنی داری در سطح آلفای( 05/0 p <) وجود دارد. ضمناً نتایج رگرسیون خطی چندگانه نشان داد مولفه های بالندگی سازمانی، حرفه ای و فردی قادر به پیش بینی نوآوری اعضای هیأت علمی هستند اما مولفه بالندگی آموزشی مقدار معناداری از تغییرات نوآوری را پیش بینی ننمود. نتایج تحلیل واریانس یک راهه نشان داد که از نظر بالندگی بین اعضای هیأت علمی دانشکده های مختلف دانشگاه تفاوت وجود دارد. اما از نظر نوآوری بین اعضای هیأت علمی دانشکده های دانشگاه تفاوتی وجود نداشت.