کوروش بزرگ با غلبه بر ماد، بابل و لودیـا شاهنشاهـی بزرگ هخامنشـی را در سال 559 پ.م تاسیس کرد. جانشینان وی کمبوجیه و مخصوصاً داریوش توانستند مرزهـای این شاهنشاهـی را از شرق تا رود سند و از غرب تا دریای مدیترانه و شمال آفریقـا گسترش دهند. داریـوش برای اداره بهتر این شاهنشاهـی کشور را بـه ساتراپـی های متعـددی تقسیم نمود و در راس هر یک از آن ها یکی از نجبای پارسـی را گمـارد. در طـول حکومت هخامنشیان ساتراپی های شرقی و مرکزی به علت انسجام قومی- فرهنگی که با هخامنشیان داشتند کمتر برای امپراطـوری مسئله ساز بودند، اما ساتراپی های غربی به علت دیرینگی قومـی و تمدنـی و برتـری اقتصادی که دارا بودند نتوانستنـد سلطه پارس ها را بپذیرند، در نتیجه این قسمت از قلمرو پارس ها همیشه کانون آشوب و شورش بود. از این رو بررسی این شورش ها و علل و پیامدهای آن در ساتراپی های غربـی موضـوع ایـن پژوهش است. اگر چه تا کنون درباره بعضی از شورش هـای انجـام شده در ساتراپی های غربــی قلمـرو هخامنشیان تحقیقات پراکنده ای انجام شده است، اما پیرامـون علل این شورش هـا بحـث مستقلـی صورت نگرفته است. از این رو در این پژوهش سعـی مـی شود، ضمن معرفی ساتراپـی های غربی و شرح شورش ها به بررسی علل آن ها با توجـه به منابع موجود و به روش توصیفی- تحلیلـی پرداخته شود.