امروزه بحران مکان به مفهوم فقدان معنی اجتماعی در فضا و زمان یکی از دلایل اصلی عدم توانایی فضاهای زیستی در فراهم آوردن محتوای لازم برای "باشیدن" انسان ها و در پی آن بحران هویتی جوامع معرفی می گردد. چرا که هویت بشری مستلزم هویت مکان است و مکان بدون در اختیار نهادن امکانات غنی در تعیین هویت انسان ها نمی تواند کارکردی هویت پرداز ایفا نماید. دربسیاری از کلانشهرهای دنیا رقابت ویژه ای درجهت ارتقای کیفیت کالبدی و معنایی منظر شهری وجود دارد تا بتوانند جایگاه خود را برای جذب گردشگر و توریسم ارتقا دهند. براساس چنین ویژگی، گسترش فضاهای باز جمعی و ایجاد مراکز فراغتی و تفریحی یکی از اهداف مهم برنامه ریزان مدیریت کلانشهرهای جامعه گردشگری شهری است. وجود جاذبه های متنوع منابع طبیعی در شهرها از جمله رودخانه های شهری جزء پارامترهای مهم شکل گیری شهری می باشد. توسعه فضاهای شهری در عصر حاضر بدون شناخت کافی ازویژگی های رودخانه های شهری و بهره گیری از پتانسیل های آنها ، مشکلات عدیده ای را برای شهرها به همراه داشته است. متاسفانه در اغلب شهرهای ایران به طور جامع وکامل به این عامل توجه کافی نشده و عرصه رودخانه ها با پتانسیل های بالا برای جذب توریسم ، بدون استفاده می باشد. لذا استفاده از رویکرد مکانسازی و هویت وحس تعلق به مکان و استفاده از تجربیات جهانی و الگوهای رایج در این زمینه ، برای رسیدن به الگوهای معماری در برخورد با این رودخانه های شهری در مقیاس خرد و بصورت کل در بافت شهری وتبدیل آنها به یکی ازمراکز پویا و زنده شهری در این رساله ارائه می شود.