مقدمه: در پژوهش حاضر اثر بخشی درمان گروهی شناختی – رفتاری بر سازگاری زناشویی و کیفیت زندگی زوجین دارای مشکلات زناشویی مورد بررسی قرار گرفت. هدف از این پژوهش دستیابی به شواهد تجربی در تعیین میزان اثر بخشی بود . روش: جامعه آماری پژوهش شامل زوجین دارای مشکلات زناشویی است که به مرکز مشاوره شهرستان اسلام آباد غرب مراجعه نموده اند. نمونه پژوهش شامل بیست نفر بودند که با توجه به معیارهای ورود به درمان انتخاب شدندوبه طور تصادفی در گروه جایگزین شدند .برای تجزیه وتحلیل یافته ها از آزمون مانکوا استفاده شده وارزیابی شاخصه های پژوهش از پرسشنامه (das)سازگاری زناشویی اسپنیر و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی استفاده شده است . یافته ها بیانگر این است که این روش در سازگاری زناشویی وکیفیت زندگی زوجین دارای مشکلات زناشویی موثر بوده است.