«انگدروشنان» یکی از سرودهای بلند مانوی است که به تقلید از زبور مانی و پس از درگذشت وی به زبان پهلوی اشکانی سروده شده و قطعاتی از آن به زبان سغدی نیز به دست آمده است. در این سرود سخن از روح سرگردانی است که در آرزوی رستگاری نهایی است. زبان پهلوی اشکانی که از زبان های ایرانی میانه است، در شمال و شمال شرق ایران متداول بود ولی از صورت باستانی آن اثری به دست نیامده است. در این زبان با از میان رفتن تدریجی پایانه های صرفی، زبان ساده تر و از حالت تصریفی به حالت تحلیلی تبدیل شد. اگرچه این متن بارها توسط ایران شناسان برای بررسی عقاید مانوی مورد مطالعه قرار گرفته اما در این مطالعات کمتر به ویژگی های زبانی آن پرداخته شده است، لذا هدف از انجام این پژوهش بررسی مسائل آوایی، ساخت واژی، ریشه شناختی و تاحدودی بررسی نحوی زبان پهلوی اشکانی بر پایه متن «انگدروشنان» است.