خیابان در ابتدا عنصر اصلی ساختار شهر بوده و به عنوان یک فضای شهری انسان محور شناخته شده است. اما با گذشت زمان و پیشرفت تکنولوژی و ورود اتومبیل به فضاهای شهری اندک اندک انسان به عنوان عابر پیاده ونیازهای حسی آن به فراموشی سپرده شدو طراحی براساس حواس و ادراک انسان جایگاه خود را از دست داد.در نتیجه امروزه با فضاهای بی هویتی در شهر روبرو هستیم که هیچ خاطره ذهنی درنظر مردم به یادگار نمی گذارند.حس تعلق به مکان به شدت کاهش یافته و تنها عناصری که در شهر به نظر می آید ترافیک سنگین آلودگی صوتی و صدای بوق اتومبیل ها و مردمی است که بی درنگ و بدون توجه به فضاهای اطرافشان در شهر حرکت می کنند.شریانهای اصلی و خیابان های شهر تنها نقش عبوری و عملکرد دسترسی دارند و فعالیتهای مقصدی مانند مکث و سکون تماشا و نشستن در فضای شهری از بین رفته اند. هدف این پژوهش، زیست پذیر کردن خیابان است که خیابان، عرصه های اجتماعی هستند که گروههای مختلف اجتماعی به مراوده با یکدیگر می پردازند و فضای آن مکانی برای رفع نیازهای عابران پیاده و تعاملات اجتماعی می باشد و خودروها- دوچرخه سواران و عابران پیاده از حقوق یکسانی برخوردار هستند ولی اولویت مسیر با پیاده رو می باشد. اما چگونه می توانیم خیابان شهرداری را زیست پذیر کرد؟ برای رسیدن به زیست پذیر کردن خیابان شهرداری، در گرو معرفی فرایند طراحی و طرح نهایی است، باید ذکر شود که این طرح در طول یک فرایند مستمر و یکپارچه شکل می گیرد. در بخش نظری پژوهش، ابتدا مطالعات خیابان زیست پذیر را بر اساس ابعاد طراحی شهری کرمونا طبقه بندی شده، سپس به استخراج معیارهای لازم برای رسیدن به خیابان زیست پذیر مطرح شده است. برای بازگویی نظریه ها و تجارب جهانی از روش توصیفی و در بخش عملی از روش فرایند طراحی با ارائه راهبرد طراحی از روش swot در راستای خیابان زیست پذیر و ارائه راهبرد کلی طراحی بر اساس سکانس بندی بر مبنای عملکردی آن ارائه می شود و در انتها زمان طرح نهایی فرا می رسد.