امروزه روش معمول در طراحی ساختمان به این صورت است که طراحی آن بر اساس بار های وارد و ضوابط نیرویی موجود در آیین نامه انجام می شود، سپس تغییر مکان طبقات سازه با مقادیر مجاز مقایسه می گردد و در صورت نیاز قسمت هایی از سازه تقویت می شود تا این ضوابط در همه طبقات برآورده شود. تا کنون ملاک خاصی برای یافتن مناسب ترین اعضایی که با تقویت آنها، این ضوابط به بهترین شکل ارضا شوند وجود ندارد و بنابر این به هنگام طراحی سازه روش های مختلفی برای ارضای ضوابط کنترل تغییر مکان به کار می رود که مطالعات گذشته نشان داده است اگرچه برخی از این روش ها منجر به ارضای ضوابط آیین نامه می شود اما عملکرد لرزه ای سازه را با چالش مواجه نموده است. در این تحقیق راهکاری برای ارضای منطقی ضوابط کنترل تغییرمکان ارائه و در چند سازه فولادی قاب خمشی ویژه لاغر نشان داده شده است که راهکار ارائه شده نسبت به روش های موجود، به سازه با رفتار لرزه ای بهتر منجر می شود. برای مقایسه رفتار لرزه ای سازه های مورد مطالعه از تحلیل تاریخچه زمانی غیر خطی استفاده شد که ملاک مقایسه نیز شاخص خرابی و زمان دوام در نظر گرفته شده است.