قاعده ی منع محاکمه ی مجدد یکی از قواعد موجود در حقوق جزای بین الملل است که در جهت حفظ حقوق متهم به وجود آمده است. این قاعده از مبانی مستحکمی برخوردار است و در قوانین اکثر کشورها به رسمیت شناخته شده است. پیش از انقلاب این قاعده منطبق با قواعد حقوق جزای بین الملل پذیرفته شده بود اما پس از انقلاب تا پیش از تصویب ق.م.ا 1392 از قوانین جزایی ایران حذف شده بود. در ق.م.ا 1392 قاعده ی منع محاکمه ی مجدد بار دیگر به قانون جزای ایران راه یافت منتها در این قانون نیز به صورت محدود و صرفا در تعزیرات غیر منصوص شرعی پذیرفته شد. ظاهرا قانونگذار پذیرش قاعده را در حدود، قصاص، دیات و تعزیرات منصوص شرعی خلاف شرع دانسته است. هدف اصلی این پژوهش بررسی امکان شرعی اعمال قاعده ی منع محاکمه ی مجدد در مجازات های منصوص شرعی است. این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی انجام شده و در آن چالش میان قاعده ی منع محاکمه ی مجدد و احکام جزایی مورد بررسی قرار گرفته و نکاتی مبنی بر امکان پذیرش مطلق قاعده ی منع محاکمه ی مجدد بیان شده است. در این پایان نامه پس از ارائه ی توضیحاتی پیرامون قاعده ی منع محاکمه ی مجدد و مجازات های منصوص شرعی، به ارائه ی دلایل امکان اعمال قاعده ی منع محاکمه ی مجدد در مجازات های منصوص شرعی در دو قسمت پرداختیم؛ در قسمت اول، با بازبینی احکام جزایی اسلام، دلایل مجزایی ذیل هریک از عناوین قصاص، دیات، حدود و تعزیرات منصوص آورده ایم. در قسمت دوم، به ارائه ی دلایل عام پراختیم. در این قسمت ابتدا مکانیسم های تغییر در احکام اولیه ی اسلام را تبیین، سپس چگونگی انطباق قاعده ی منع محاکمه ی مجدد با آن ها را بررسی نمودیم. در مجموع این پایان نامه می تواند زمینه ساز عمل گسترده تر به این قاعده در حقوق کیفری ایران باشد.