زانو یکی ازبیشترین اندام های در معرض بروز آسیب در ورزش تکواندو، همچنین بیشترین علت ناتوانی و از کار افتادگی این ورزشکاران می باشد. هدف تحقیق حاضر بررسی شیوع، علل و مکانیزم آسیب های لیگامنتی زانو در تکواندوکاران مرد حرفه ای ایران در لیگ برتر 91- 92 بود. نمونه های این تحقیق را ورزشکارانی تشکیل دادند که در گذشته دچار آسیب شدید و یا متوسط در ناحیه زانو شده و برای درمان به پزشک و یا فیزیوتراپ مراجعه کرده بودند. اطلاعات مربوط به آسیب های زانو ( نوع، مکانیسم، زمان بروز آسیب و دیگر موارد )، با استفاده از پرسشنامه تعدیل یافته فولر و همکاران از طریق مصاحبه با بازیکنان آسیب دیده و بررسی پرونده پزشکی آنها ثبت شد. از آمار توصیفی و همچنین از کای اسکور (ضریب خی دو) برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که از بین 180 بازیکن حاضر در لیگ برتر تکواندو 43 نفر دچار آسیب در ناحیه زانو شده-اند( تعداد 63 آسیب؛ برابر با 35 آسیب در هر 100 بازیکن ). متداولترین نوع آسیب در بین آسیب های لیگامنتی آسیب لیگامنت متقاطع قدامی با 6/28 درصد و بعد از آن لیگامنت متقاطع خلفی با 4/25 درصد بود. در این تحقیق مکانیزم های غیربرخوردی با 97 درصد بیشترین تأثیر را در ایجاد آسیب لیگامنت متقاطع قدامی داشتند و در این میان فرود نامناسب پس از اجرای ضربات پرشی با 4/39 درصد، بطور معناداری بیشترین سهم را در ایجاد آسیب لیگامنت متقاطع قدامی داشت( 05/0>p و 394/11 = x2). در بین آسیب-های لیگامنتی برخورد قوی ضربه آبدولیو چیگی با بدن حریف با 43 درصد شایع ترین مکانیزم بروز آسیب لیگامنت متقاطع خلفی بود. ولی این میزان از لحاظ آماری معنادار نبود(05/0<p و 095/5 = x2). بین تکواندوکاران دارای آسیب acl و تکواندوکاران دارای آسیب pcl از لحاظ موقعیت پای آسیب دیده در هنگام آسیب تفاوت معنی داری مشاهده شد(05/0>p و 594/14 = x2).