پژوهش حاضر به منظور بررسی مقایسه ی اثربخشی آموزش ‏ابراز وجود و آموزش مهارت حل مسأله بر میزان رضایت ‏زناشویی زنان دانشجوی دانشگاه علامه طباطبایی تنظیم ‏گردیده است. در این پژوهش فرض شد که بین میزان تأثیر ‏آموزش مهارت حل مسأله و آموزش ابراز وجود بر میزان ‏رضایت زناشویی دانشجویان زن تفاوت وجود دارد و در ‏راستای این موضوع سه فرضیه مطرح شد. ‏ روش پژوهش از نوع طرح نیمه آزمایشی مداخله ای است. روش ‏نمونه گیری در این پژوهش به صورت نمونه گیری در دسترس و گمارش ‏تصادفی است به این صورت که در ابتدا پرسشنامه رضایت ‏زناشویی انریچ در بین 100 نفر از دانشجویان که به صورت ‏داوطلبانه حاضر به شرکت و همکاری در این تحقیق بودند پخش ‏شد و از بین آنها 45 نفر که میزان رضایت زناشویی آنها ‏پایین بود انتخاب شد و به طور تصادفی تعداد 45 نفر در 3 ‏گروه 15 نفره [آزمایش (1)، آزمایش (2) و کنترل] قرار ‏گرفتند. برای گروه های آزمایش (1) و گروه آزمایش (2) به ‏ترتیب کلاس های آموزش مهارت حل مسئله و آموزش ابراز وجود ‏برگزار شد. و لازم به ذکر است که در طی تشکیل جلسات ‏آموزشی ریزش در گروه ها صورت گرفت به همین دلیل تمامی تجزیه ‏و تحلیل ها با استفاده از 14 شرکت کننده در گروه ازمایش ‏‏(1) و 13 شرکت کننده در گروه آزمایش (2) و 15 شرکت کننده ‏در گروه کنترل انجام شد. ‏ آموزش ها به صورت ده جلسه آموزش گروهی یک ساعته بود. ‏پس از طی مدت آموزش هر سه گروه: گروه آزمایش (1) و ‏گروه آزمایش (2) و گروه کنترل مجدداً به آزمون رضایت ‏زناشویی انریچ پاسخ دادند. ‏ روش های آماری به کار گرفته در این پژوهش شامل آمار ‏توصیفی و آمار استنباطی می باشد و برای آزمون فرضیه ها ‏از تحلیل واریانس یک طرفه (‏anova‏) و آزمون تعقیبی شفه ‏استفاده شده نتایج به دست آمده از تحقیق نشان داد که ‏آموزش های مهارت حل مسئله و مهارت ابراز وجود بر میزان ‏رضایت زناشویی دانشجویان زن موثراند و همچنین بین میزان ‏تأثیر آموزش مهارت حل مسأله و آموزش مهارت ابراز وجود ‏بر میزان رضایت زناشویی دانشجویان زن تفاوت وجود ‏ندارد. ‏ لازم به ذکر است که بعد از 2 ماه پیگیری انجام شد و ‏آزمودنی ها مجدداً به آزمون رضایت زناشویی انریچ پاسخ ‏دادند. نتایج به دست آمده نشان داد که آموزش های مهارت ‏ابراز وجود و مهارت حل مسأله همچنان بر افزایش میزان ‏رضایت زناشویی آزمودنی ها موثر بوده است. ‏