این تحقیق تحت عنوان «آسیب شناسی نظری تربیت دینی جوانان» است. ویژگی های دوره ی جوانی اقتضاء می کند که در تربیت جوان اصول فطری، منطقی و عقلی رعایت شود تا فعالیت های تربیتی در او موثر باشد؛ نادیده گرفتن این اصول موجب شده تا تربیت، در جوان درونی نشود و عامل درونی گرایش به سوی خوبی ها و پرهیز از بدی ها در او تقویت نشود. این ناکامی ها ریشه در آسیب هایی دارد که خواسته یا ناخواسته از جهات مختلفی بر روند جریان تربیت وارد شده و مانع نتایج مطلوبی می شود. اولین آسیب از جهت روش های تربیتی است، روش های ناصوابی مانند شیوه ی نادرست امر به معروف و نهی از منکر، جبر، اکراه و تحمیل، همچنین ناهماهنگی در گفتار و رفتار و نحوه ی معرفی الگوی ها، از روش های آسیب زا در تربیت معرفی شده اند. آسیب دوم از جهت ابزار تربیت است، در این بخش نواقص و کاستی های ابزار تربیتی مانند فعالیت های رسانه ها، مساجد و فضاهای ورزشی تفریحی و نیز فرهنگ و تهاجم فرهنگی مورد بحث قرار گرفته.یکی دیگر از آسیب های تربیتی از جهت آموزش بوجود می آید. در این بخش خانواده به عنوان اولین و مهم ترین کانون تربیتی فرزند معرفی شده و آسیب های رفتاری والدین و محیط خانه و برنامه های حاکم بر خانه به عنوان آسیبی مهم در تربیت صحیح جوان دانسته شده، همچنین متون آموزش درسی و متناسب نبودن محتوای آنها با نیازهای جوانان و پاسخگو نبودن سوالات آنها به عنوان آسیبی دیگر از جهت آموزش معرفی شده و در پایان نقش معلم در تربیت دینی جوانان و کمبود ها و کاستی هایی که این نقش را کم تأثیر کرده بیان شده است.