در این مقاله ارتباط بین سرمایه گذاری مسکونی و رشد اقتصادی ی دوره 1371 تا 1385 که داده ها بصورت فصلی می باشد مورد بررسی قرار گرفته است. روش مورد استفاده برای تخمین روابط بین متغیرها روش ardl می باشد. نتایج حاصل از تخمیننشان می دهد بین سرمایه گذاری مسکونی و رشد اقتصادی رابطه مثبت معنی داری وجود دارد و نتایج آزمون علیت گرانجر نیز حاکی از دو طرفه بودن روابط بین این دو متغیر می باشد.

نوسان ادواری سرمایه گذاری مسکن و اقتصاد ملی، تغییر رفتار مصرف کنندگان و تولید کنندگان، انحراف در تخصیص منابع اقتصادی، تشدید نقل و انتقال سرمایه در بازار دارایی ها، تغییر الگوی توزیع درآمد و توازن منابع و مصارف نظام بانکی پیآمدهای مهم نوسان و یا حباب قیمت مسکن است که در دهه های اخیر تشخیص و کنترل آن به موضوع بسیار مهم در عرصه سیاست های پولی تبدیل شده است. گستردگی آثار اقتصادی و اجتماعی حباب و یا نوسان قیمت مسکن مقام های پولی را وادار می سازد از طریق واکنش مناسب، خالص زیان اقتصادی ایجاد شده را بحداقل برسانند. در این مطالعه تلاش بر آن است با ارائه مدل اقتصادی ضرورت و نوع واکنش مناسب بانک مرکزی نسبت به حباب قیمت مسکن در ایران تجزیه و تحلیل شود. از الگوی خود رگرسیون با وقفه های گسترده (ardl) به منظور برآورد مدل با داده های فصلی ایران طی سال های 1385-1371 استفاده شده است. به این منظور پس از تخمین مدل حباب قیمت مسکن، بحداقل رساندن تابع زیان بانک مرکزی با استفاده از دو قاعده سیاست پولی مورد ارزیابی قرار می گیرد. قاعده اول برگرفته از نظریه سنتی بوده و بر مبنای آن قیمت مسکن در تابع واکنش بانک مرکزی وارد نمی شود. قاعده دوم مبتنی بر نظریه جدید، قیمت مسکن را وارد تابع واکنش بانک مرکزی می سازد. سازوکار بحداقل رساندن تابع زیان بانک مرکزی، بهینه بودن واکنش یا عدم واکنش و در عین حال متغیر قیمتی که واکنش نسبت به آن تابع زیان بحداقل می شود تعیین می گردد. نتایج نشان می دهد الگوی شکل گیری حباب ها در ادوار مختلف تغییر می یابد همچنین متغیرهای مؤثر و اثرات نهایی آن ها بر حباب قیمت مسکن متفاوت است. در ادوار مختلف، سیاست پولی انبساطی موجب شکل گیری حباب شده است. نتایج بیانگر آنست سیاست های پولی سهم قابل توجهی از نوسانات قیمت مسکن و شکل گیری حباب را به خود اختصاص داده است. از این رو مؤثرترین روش کنترل حباب قیمت مسکن بکارگیری سیاست پولی مناسب و تنظیم قواعد سیاست پولی بر مبنای واکنش بهینه نسبت به نوسان قیمت مسکن است. اثر متغیرهای سیاست پولی در دوره رکود قوی تر از اثر آن در دوره رونق است. نتایج تخمین حکایت از آن دارد لحاظ قیمت مسکن در قواعد سیاست پولی تابع زیان بانک مرکزی را بحداقل می رساند.

سرمایه گذاری یکی از مهمترین اجزای تقاضای کل است که نقش بسیار تعیین کننده ای در نوسانات اقتصادی و رشد اقتصادی یک کشور ایفا می کند. بر این اساس، از دیرباز نظریه پردازان درصدد تهیه الگویی بوده اند تا بتواند رفتار سرمایه گذاری را تبیین و مهمترین عوامل تاثیر گذار بر آن را شناسایی کنند .از طرفی تصمیم پیرامون سرمایه گذاری با سه مسئله مهم انتظارات، وقفه ها و ریسک روبه رو است که پرداختن همزمان به آن ها برای اقتصاددانان به سادگی مقدور نمی باشد. جیمز توبین در نظریه معروف خود به عنوان توبین-q رفتار سرمایه گذاران را به کمک اطلاعات به دست آمده از بازارهای مالی مورد تجزیه و تحلیل قرار داد.از دیدگاه اقتصاد کلان بخش مسکن پرتحرکترین و پویاترین بخش اقتصاد ایران در چنددهه اخیر بوده است. در اقتصاد ایران در سه دهه اخیر همواره بین 30 تا 40 درصد از کل سرمایه گذارهای کشور در این بخش انجام شده است.هدف این تحقیق بررسی اثر نسبت توبین q بر سرمایه گذاری مسکن ایران می باشد. معادلات تخمین به کمک الگوی خود توضیح برداری با وقفه های گسترده (ardl) و همچنین جهت بررسی شوک ها و تجزیه واریانس از الگوی خود توضیح برداری (var) برای داده های فصلی سال های 86-1370 و با استفاده از نرم افزار, microfit eviews انجام شده است. مدلها در سه دوره مجزا یعنی: کل دوره، دوره رونق و دوره رکود برآورد شده است. همچنین به منظور تخمین سرعت تعدیل مدل پویا به مدل بلندمدت، الگوی تصحیح خطا نیز برآورد گردید.نتایج بیانگر این واقعیت است نسبت توبین- qدر کوتاه مدت و بلندمدت مطابق انتظارات تئوری بزرگتر از یک می باشد یعنی طرف عرضه به تغییرات تقاضا به خوبی واکنش نشان می دهد. این نسبت در بلندمدت بیشتر از مقدار آن در کوتاه مدت می باشد که بیانگر این واقعیت است سرمایه گذاری در ساختمان های مسکونی شروع شده سودآور می باشد. همچنین نسبت توبین- q در دوره رونق و کل دوره بیشتر از یک بوده و نشانگر سودآور بودن سرمایه گذاری در این دوره ها می باشد حال آنکه در دوره رکود سرمایه گذاری مسکن سود آور نبوده و نسبت توبین- q کمتر از یک است