چکیده مقایسه اثر تمرین با ریتم های متفاوت بر تعادل ایستا و پویای کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر به کوشش سمانه ملائی تعادل یکی از اجزای جدایی ناپذیر همه فعالیت های روزانه و بخش کلیدی برای عملکردهای افراد می باشد. این ویژگی در کودکان و به ویژه کودکان کم توان ذهنی دارای اهمیت بوده و می تواند به روش های گوناگون ارتقاء یابد، تمرین ایروبیک همراه با موسیقی یکی از این روش ها است. از بین اجزای اثرگذار موسیقی، ریتم جزء مهم ترین عوامل است. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثر تمرین با ریتم های متفاوت بر تعادل ایستا و پویای کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر انجام شد. شرکت کنندگان این پژوهش شامل 39 نفر از دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر در بازه سنی 10 تا 16 سال بودند که بعد از انجام پیش آزمون به تصادف در سه گروه (13 نفر گروه کنترل، 13 نفر ریتم بالای 13 نفر ریتم زیر 120) جایگزین شدند. قبل از اجرای متغیر مستقل، تعادل ایستا و پویای شرکت کنندگان به ترتیب به وسیله آزمون-های تعادلی فلامینگو و راه رفتن پاشنه به پنجه اندازه گیری شد. متغیر مستقل به مدت 4 هفته و 3جلسه 35 دقیقه ای در هفته بر گروه های ریتم بالا و زیر 120 اعمال شد. سپس پس آزمون با همان شرایط در سه گروه صورت گرفت. برای تجزیه و تحلیل آماری از روش-های آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (تحلیل واریانس یک راهه، کروسکال – والیس و تعقیبی توکی) استفاده شد. نتایج نشان داد که تمرین همراه با موسیقی می تواند به نسبت گروه کنترل اختلاف معناداری در تعادل ایستای آزمودنی ها ایجاد کند ( 05/0 > ?)، اما ریتم های متفاوت اختلاف معناداری در تعادل ایستا ایجاد نکرد. هم-چنین در تعادل پویا اختلاف معناداری بین گروه های ریتم بالا و زیر 120 و کنترل و گروه-های ریتم بالا و زیر 120 با یک دیگر در سطح معناداری 017/0 دیده شد. با توجه به یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که تمرین ریتمیک می تواند باعث تغییر تعادل ایستا و پویا در افراد کم توان ذهنی شود. اما ریتم فقط در تعادل پویا تأثیر داشت به طوری که ریتم بالای 120 تأثیر بیشتری بر تعادل پویای این افراد داشت. واژگان کلیدی: تمرین با ریتم های متفاوت، تعادل ایستا، تعادل پویا، کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر.