امروزه به دلایل بسیاری لزوم بازشناسی و ثبت و حراست از میراث گرانبهای گذشتگان احساس می شود. در خصوص تاریخچه، ریشه یابی خواستگاه های هنرهای نمایشی ایرانی و موارد دیگر پژوهش های فراوانی شده است. اما در زمینه چگونگی پرورش و تربیت بازیگر که از ارکان اصلی این گونه های نمایشی محسوب می شود، تلاشی نشده است. این بی توجهی تا این حد است که حتی عده ای از اساتید این هنرها بر این باورند که اساسا روش و شیوه خاصی برای پرورش بازیگر در نمایش های سنتی ایرانی وجود ندارد. البته در این زمینه منابع مکتوب و مراجع قابل استناد به دلایل فراوانی که در متن تحقیق به آنها اشاره شده موجود نیست و یا محدوداند. به همین دلیل با مطابقت و برسی روش های پرورش بازیگر در نمایش های شرقی که دارای شباهت هایی با نمایش های سنتی ایرانی است سعی بر بازشناسی و تدوین شیوه های احتمالی در این زمینه شد.