هدف ما بررسی آثار حاد و مزمن تمرین تناوبی شدید بر سطوح تستوسترون، کورتیزول و نیمرخ چربی در کودکان چاق و دارای اضافه وزن است 20 آزمودنی چاق و دارای اضافه وزن غیر فعال به صورت تصادفی به 2 گروه تمرین تناوبی شدید و گواه تقسیم شدند. پروتکل تمرین تناوبی شدید شامل دو وهله حاد در ابتدا و انتهای دوره، به همراه 3 جلسه در هفته با شدت 100 تا 110 درصد حداکثر سرعت هوازی به مدت 12 هفته بود. سطوح کورتیزول و تستوسترون آزمودنی ها قبل و بعد از وهله های حاد و سطوح استراحتی کورتیزول، تستوسترون و نیمرخ چربی قبل و بعد از دوره تمرین در حالت ناشتا اندازه گیری شد. سطوح تستوسترون در وهله حاد ابتدایی افزایش یافت که از نظر آماری معنی دار نبود، اما افزایش تستوسترون در وهله انتهایی معنی دار بود. کورتیزول در هر دو وهله حاد به طور معنی-داری افزایش یافت، اما نسبت تستوسترون به کورتیزول در هر دو وهله حاد به طور معنی داری کاهش یافت. همچنین یافته ها پس از 12 هفته کاهش معنی دار سطوح استراحتی کورتیزول، tc، tg، ldl-c و افزایش hdl-c را در گروه تمرین تناوبی شدید نشان داد، اما بر سطوح استراحتی تستوسترون تاثیر معنی داری نداشت. این در حالی است که شاخص های آنترپومتریک و tc، tg و ldl-c گروه شاهد به طور معنی داری افزایش داشت، اما hdl-c آنها به طور معنی داری کاهش نشان داد. به طور کلی، تمرین تناوبی شدید را می توان به عنوان روشی برای بهبود برخی شاخص های مربوط به ارتقاء سلامت کودکان چاق و دارای اضافه وزن استفاده کرد.