یونس بن عبدالرحمن(ره) از راوایان شاخص شیعه, در دوره امام صادق(ع), امام کاظم(ع) و امام رضا(ع) است. جلالتِ مقام نزد امامان, گستره ی دانش دینی, ژرفای فهم, دلدادگی به اهل بیت, استواری بر امامت, از شمار اصحاب اجماع امامیه, مکتوبات حدیثی متنوع از جمله خصائص شخصیتی وی به شمار می آید. در منابع رجالی و تراجم نگاری, اثری با عنوان «تفسیر القرآن» در کارنامه وی گزارش شده است. این کتاب هر چند تا قرن پنجم هجری نزد محدثان شیعه شناخته شده بوده است لکن به مرور نسخه آن مفقود شد و امروزه آگاهیهایی از اصل آن در اختیار نیست. این پژوهه فرضیه امکان بازیابی این تفسیر روایی را با بهره گیری از شیوه های جدید بازیابی میراث مفقود به بوته سنجش سپرده است. نتایج پژوهش ضمن تایید اصالت این تفسیر در قرن سوم هجری, بازیابی آنرا ممکن و عملی دانسته و اعتباری شایسته برای روایات آن به اثبات رسانده است.