چکیده: قبل از روی کار آمدن صفویه، ایران دارای یک حکومت ملی و یک واحد سیاسی یک پارچه نبود. ظهور صفویه در قرن 10 هجری (907ق) نقط? عطفی در تاریخ ایران به شمارمی رودوآغاز دوران جدیدتاریخ ایران است. زیرا شاه اسماعیل اول (907 ـ930ق/1502ـ1522م) بنیانگذارسلسل? صفوی با از بین بردن مخالفان توانست در کمتر از چهار سال مشهورترن شاه ایران شد. این درست هنگامی بود که ترکهای عثمانی با پیشرفت های خود در آسیای صغیر و اروپا آماده تسخیر ایران شده بودند. شاه اسماعیل اول تنها بنیانگذار سلسل? بزرگی نبود او برای پیشبرد مقاصد خود به برقرار کردن یک مذهب ملی نیز فکر می کرد و به همین دلیل مذهبی را درست نقط? مقابل مذهب کشور همسایه، که با فتوحات خود در آسیا و اروپا دشمن سرسختی به شمار می آمد، وجود همین عداوتهای مذهبی بود که ایران را بیش از، پیش به جانب اروپا متمایل کرد از طرف دیگر دولتهای اروپایی که خود با عثمانی ها دشمنی داشتند با مشاهد? فاتحی بزرگ در ایران، که برای از بین بردن عثمانی ها خود را بی میل نشان نمی دادند، سفرایی را برای تحریک وتشویق شاه ایران به جنگ علیه عثمانی ها فرستادند. این سفرا هر آنچه در دربار و ایران عصر صفوی مشاهده می کردند که با اصول وعقاید خود و کشورشان متفاوت بوده یادداشت می کرده اند و آنهارا به صورت سفرنامه،در آورده اند. در این کتابها مطالب متفاوتی در بار? مذهب، سوگواری امامان شیعه(ع)، تاجگذاری شاهان و...نوشته شده است و به نوعی عصر صفوی را به تصویر کشیده اند.