شاه اسماعیل که شاعر، هنردوست، بانی و حامی هنر بود هم آوا با دیگر شاعران، در اشعار خویش به صراحت خود را به نام شاهان فرهمند ایرانی همچون کیکاووس، جمشید، فریدون و حتی شاهان غیر ایرانی (اسکندر) می خواند و خود را اسکندر زمانه می نامد و این مضامین را در نگاره های مکتب تبریز صفوی نیز اجرایی می کند. این حرکت او نیز توسط شاه طهماسب ادامه پیدا می کند. به طوری که ما شاهد تکرار تمثال شاه طهماسب در هیئت هوشنگ نوه کیومرث، کیخسرو، سیاووش پسر کیکاووس و... هستیم. برای روشن تر شدن این ارتباط از رویکرد آیکونولوژی بهره گرفته ایم چرا که برای ترجمان و خوانش نگاره ها، پرداختن به ادبیات از ضروریات آیکونولوژی است و در کشف لایه های زیرین نگاره ها و خوانش آن ها مددرسان است