در پژوهش حاضر حذف آلاینده های دارویی پروپرانولول هیدروکلراید، متوپرولول تارتریت و تیمولول مالیت از پساب به وسیله یک تماس دهنده غشایی پلی پروپیلنی الیاف توخالی مایع-مایع در مقیاس آزمایشگاهی مورد مطالعه قرار گرفت. فاز آبی که پساب مصنوعی تهیه شده از انحلال دارو در آب مقطر بود، از درون پوسته و فاز آلی از درون الیاف عبور داده شدند. تاثیر غلظت دارو در پساب (60-20 میلی-گرم بر لیتر) و ph فاز آبی (5/11-4) بر روی میزان حذف مورد بررسی قرار گرفت. از 1-اکتانول به دلیل ضریب توزیع مناسب داروها بین 1-اکتانول و آب مقطر به عنوان استخراج کننده استفاده شد. نتایج حاصل از آزمایش های صورت گرفته نشان داد که بطورکلی میزان حذف برای هر سه دارو با افزایش غلظت اولیه آن ها در پساب، به علت افزایش نیرو محرکه ی فرآیند، افزایش پیدا کرد. همچنین افزایش ph باعث افزایش بازده جداسازی شد. به گونه ای که بالاترین میزان جداسازی، که برای پروپرانولول هیدروکلراید بیش از 92%، برای متوپرولول تارتریت بیش از 51% و برای تیمولول مالیت بیش از 35% بود، در بالاترین غلظت اولیه آن ها در پساب و در ph برابر با 5/11 بدست آمد. این مقدار بالاترین میزان ph با توجه به سطح تحمل غشای پلی پروپیلن است. از طرفی همانطور که انتظار می رفت با کاهش ضریب توزیع داروها بین 1-اکتانول و آب مقطر، میزان حذف نیز کاهش یافت. در نتیجه پروپرانولول هیدروکلراید با بالاترین ضریب توزیع در بین سه دارو بیشترین میزان حذف و تیمولول مالیت با کمترین ضریب توزیع، پایین ترین میزان حذف را داشتند