بحتری )284 ه.ق- 206 ه.ق) از پرچمداران شعر توصیفی در ادبیّات عربی محسوب می شود. به طوری که با تأثیرپذیری از شاعران جاهلی و اموی قصاید زیبایی را در این باب سروده است. وی صاحب ذوقی سرشار است و در ترکیب بندی جمله ها توان و قدرتی کامل دارد. تا آنجا که از عهد? اسالیب شعر، نیکو برآمده و بر زیبایی و صفای آن افزوده است. او با بهره برداری از معانی سنّتی و بیان آنها در قالبی جدید، گوشه ای از حوادث اجتماعی، خوش گذرانی خلفای عبّاسی و هنر معماری آن دوره را به تصویر کشیده است. خاقانی(595 ه.ق- 520 ه.ق) نیز دانشوری است که بر پای? پندار، جهان را می آزماید و می شناسد و به جرأت می توان ادّعا کرد که صحن? آسمان و مناظر افلاک و طلوع آفتاب و شکل هلال و جلوه های شب و صبح و شفق و نوروز و مهرگان باشکوهتر و زیباتر ازآنچه استاد شروان مصوّر و مجسّم ساخته در هیچ اثر دیگری منعکس نشده است و شاید دیوان خاقانی از این لحاظ نه تنها در میان آثار ادبی ایران، بلکه در ادبیّات جهان بی نظیر باشد. در این پایان نامه کوشش شده است تا برجسته ترین توصیفات این دو شاعر از طبیعت و عناصر و اجزای آن و نیز نکات مشترک آنها در نگاه به طبیعت و تفاوتهایشان مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد.