چکیده: تحقیقات زیادی پیشنهاد می کنند که کانون توجه بیرونی اثرات مثبت تری نسبت به کانون توجه درونی بر یادگیری دارد. هدف از این پژوهش بررسی اثر دستورالعمل های کانون توجهی بر یادگیری کینماتیکی یک تکلیف ایستا بود. روش این تحقیق نیمه تجربی بوده و نمونه آماری شامل 36 دانشجوی مرد داوطلب با دامنه سنی بین 21 تا 29 سال که به طور تصادفی در سه گروه 12 نفره شامل: گروه با دستورالعمل کانون توجه درونی ( تمرکز بر زاویه 90 درجه)، گروه با دستورالعمل کانون توجه بیرونی (تمرکز بر نقطه قرمز روبرو) و خودانتخابی (بدون دستورالعمل) قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از دستگاه تجزیه و تحلیل حرکتی استفاده شد و برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه جهت مقایسه سه گروه، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر جهت بررسی داده ها در مراحل مختلف و همچنین از تجزیه و تحلیل واریانس دو طرفه با اندازه گیری های مکرر جهت بررسی دو عامل زمان دستورالعمل های کانون توجهی و مراحل مختلف استفاده شد. نتایج نشان داد که بین سه گروه در مراحل یادداری و انتقال تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0p?). در هر یک از گروه ها، بین پیش آزمون و مراحل یادداری و انتقال تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0p?) و همچنین سه گروه با هم در مراحل یادداری و انتقال تفاوت معناداری را نشان ندادند (05/0p?)، هر چند در تمام مراحل کانون توجه بیرونی نسبت به دو گروه دیگر بهتر عمل کرده است. این پژوهش با فرضیه عمل محدود شده (ولف، 2007) که بیان می کند کانون توجه درونی در کلیه سطوح مهارت مشکل آفرین است و منجر به افت اجرا و یادگیری می شود، مغایرت دارد. بنابراین ما پیشنهاد می کنیم، احتمالاً تأثیرات دستورالعمل های کانون توجهی مرتبط با نوع تکلیف، مهارت، محیط آموزشی و ویژگی های فرد باشد.