در سال های اخیر استفاده از فرآیندهای تولید و استخراج نانوذرات به کمک سیال فوق بحرانی مورد توجه قرار گرفته است. توسعه فرآیند بستگی به توانایی مدل سازی حلالیت حل شونده در حلال فوق بحرانی دارد. یک حلالیت خوب باعث تسریع مراحل اولیه استخراج و تا حدودی کاهش زمان انجام فرآیند می گردد. بنابراین میزان حلالیت یکی از پارامترهای مهم برای بدست آوردن میزان مناسب تولید در شرایط عملیاتی بهینه است. با توجه به محدودیت های انجام آزمایشات ( به دلیل فشار بالا) امروزه مدل سازی حلالیت و اصلاح مدل های موجود برای بدست آوردن مدل های مناسب تر برای محاسبه میزان حلالیت در سیال فوق بحرانی به طور وسیعی مورد توجه قرار گرفته شده است. در این پایان نامه به مدل سازی ترمودینامیکی حلالیت به روش تجربی و براساس معادله حالت پرداخته شده است و مدل تجربی 4 پارامتری جدیدی برای محاسبه حلالیت پیشنهاد شده است که با برازش حلالیت 564 داده تجربی در دی اکسید کربن فوق بحرانی میانگین درصد خطای 41/6 درصد بدست آمده است. برای مدل سازی بر اساس معادله حالت، از سه معادله حالت pr، srk و mpr2 همراه با قانون های اختلاط vdw1، vdw2، hv و سه قانون اختلاط غیر درجه دوم استفاده شده است. طی برازش حلالیت 657 داده تجربی در دی اکسید کربن فوق بحرانی، ترکیب معادله حالت pr با قانون اختلاط غیر درجه دوم اسکواریزینت روبر و رنون به کمترین میزان میانگین درصد خطا (60/ 11 درصد) رسیده است.