به منظور بررسی تاثیر زمان های مختلف تخمه گشایی بر شاخص های رشد و بازماندگی در لارو فیل ماهی، تخمک های یک مولد ماده فیل ماهی(میانگین وزن 1/3 ±29/6 میلی گرم؛ میانگین قطر1/07 ±4/52 میلی متر) پس از لقاح با اسپرم یک عدد مولد نر جهت سپری شدن مرحله انکوباسیون به درون انکوباتورهای یوشچنکو منتقل گردید. پس از گذر از مرحله انکوباسیون لاروها طبق زمان تخمه گشایی به چهار گروه: لاروهای اولیه، لاروهایی که در اواسط زمان تخمه گشایی حاصل شدند(اوج تخمه گشایی)، لاروهایی که در اواخر زمان تخمه گشایی حاصل شدند و لاروهایی که در کل زمان تخمه گشایی حاصل شدند، تقسیم شدند. در زمان تخمه گشایی اختلاف سایز در وزن و طول لاروها بین چهار گروه مشاهده نشد(0/05< p). بررسی نشان داد که اختلاف زمان تخمه گشایی بر زمان شروع تغذیه خارجی و رفتار کف نشینی لاروها موثر بود (05/ 0 > p) ولی تاثیری روی وزن، طول، شاخص های رشد و میزان بازماندگی در زمان شروع تغذیه خارجی نداشت (0/05< p). طی مرحله رشد درون گروه ها، اختلاف سایز مشاهده شد، بنابراین طبق شیوه های استاندارد آبزی پروری ماهی های هر گروه به دو زیر گروه (سریع رشد و کند رشد) تقسیم شدند. پس از این مرحله نیز فاکتورهای رشد و بازماندگی تحت تاثیر زمان های مختلف تخمه گشایی قرار نداشتند و اختلاف در بین زیر گروه های سریع رشد و کند رشد چشمگیر بود. میانگین نرخ رشد ویژه گروه سریع رشد در چهار گروه (0/054 ± 8/759 ) میزان بالاتری را در مقایسه با میانگین نرخ رشد ویژه گروه کند رشد (0/114 ± 6/826 ) نشان داد. همچنین میزان میانگین بازماندگی در گروه سریع رشد ( 2/07 ± 78/79) از میزان میانگین بازماندگی گروه کند رشد ( 2/92 ± 67/77 ) بالاتر بود (05/ 0> p). میزان رشد، بازماندگی، درصد ماهیان سریع رشد و کند رشد هر گروه، فاکتور وضعیت و تعداد صفحات استخوانی پشتی در پایان دوره آزمایش تحت تاثیر زمان تخمه گشایی قرار نداشتند و بین چهار گروه اختلاف معنی داری مشاهده نشد(0/05< p).

هدف از مطالعه حاضر، تعیین اثرات رژیم غذایی مکمل شده با کاروتنوئید بر فاکتورهای رشد و رنگی شدن در ماهی سیچلاید طاووسی (aulonocara baenschi) از ماهیان زینتی بود. این آزمایش در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 9 تیمار و 3 تکرار اجرا شد. دو نوع کاروتنوئید، آستاگزانتین و بتاکاروتن، در دو سطح 40 و 100 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم غذا بر جیره تجاری اسپری شد و یک جیره بدون کاروتنوئید به عنوان جیره شاهد در نظر گرفته شد. ماهیان به مدت 8 هفته غذادهی شدند. اندازه گیری میزان کاروتنوئید کل موجود در پوست ماهیان هر 2 هفته یکبار انجام گرفت. نتایج نشان داد که ماهیان تغذیه شده با جیره های آزمایشی، در مقایسه با تیمار شاهد، اختلاف معنی داری در وزن به دست آمده، ضریب تبدیل غذایی و ضریب رشد ویژه نداشتند (p>0/05). میزان کاروتنوئید کل در پوست ماهی و رنگی¬شدن، با افزایش غلظت رنگدانه ها در جیره غذایی افزایش یافت. تفاوت معنی داری بین تیمارهای تغذیه ای در میزان کاروتنوئید کل وجود داشت (p<0/05). نسبت نهایی بالاتر کاروتنوئید کل در تیمار تغذیه ای حاوی 100 میلی گرم آستاگزانتین و 100 میلی گرم بتاکاروتن نشان می دهد که جیره غذایی با غلظت 100 میلی گرم از ترکیب رنگدانه¬های آستاگزانتین و بتاکاروتن بیشترین درصد تجمع رنگدانه در پوست را دارا بوده است و این تیمار دارای بیشترین رنگیزگی در بین تیمارها بود.