درجهت کاهش اثر گلخانه ای ناشی از انتشار دی اکسیدکربن، نانوسیالاتی همچون نانوسیلیکا و نانولوله کربنی، اکسیدآلومینیوم و اکسیدآهن به عنوان جاذب در یک سیستم فشار بالا استفاده گردیده است. در این تحقیق گاز دی اکسید کربن و نانوسیال در یک محفظه بسته در تماس با یکدیگر قرار می گیرند. تاثیر نوع نانوذرات و نیز تاثیر درصدهای وزنی و تاثیر فشار بر میزان جذب دی اکسیدکربن به دقت مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که استفاده از نانوسیال سیلیکا و اکسیدآلومینیوم باعث افزایش بازده جذب دی اکسیدکربن نسبت به آب خالص می شود و میزان افزایش بازده در غلظت های بالاتر بیش تر از غلظت های پایین تر می باشد. این در حالی است که میزان افزایش بازده در غلظت های پایین تر نانوسیال نانولوله کربنی و اکسیدآهن نسبت به غلظت های بالاتر آن بیش تر می باشد. نتایج نشان می-دهد که درصد وزنی بهینه برای جذب گازدی اکسیدکربن توسط نانوسیال سیلیکا و اکسیدآلومینیوم %0/1 و برای نانوسیال اکسیدآهن و نانولوله کربنی %0/02 می باشد. به طور کلی می توان گفت که نانوسیال نانولوله کربنی و اکسیدآهن نسبت به نانوسیال سیلیکا و اکسیدآلومینیوم عملکرد بهتری در بهبود جذب دی اکسیدکربن دارند به طوری که در غلظت-های بهینه؛ محلول نانولوله کربنی، اکسیدآهن، سیلیکا و اکسیدآلومینیوم، افت فشار نسبی را به ترتیب به میزان %35، %24، %20 و %17 نسبت به آب خالص افزایش می دهند و بهبود میزان جذب در فشارهای بالاتر بیش تر از فشارهای پایین تر می باشد.