کمر درد یکی از شایع ترین مسائل مربوط به حوزه سلامت در سرتاسر جهان می باشد و دارای علل چند گانه است که یکی از آن علل ،نقص در الگوی های حرکتی است که نقش مهمی در ایجاد و رشد دیسفانکشن عضلانی اسکلتی دارد. بنابر وجود الگو های حرکتی مناسب، بطوریکه عضلات سینرژیست درآن الگوها بطور مطلوب فعال شوند، جهت عملکرد مناسب ستون مهره ای ، اهمیت خاصی دارد. این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر تمرینات ثباتی،معمولی و ترکیبی در ایجاد ثبات استاتیک در ناحیه کمری و اصلاح الگوی فعالیت الکتریکی عضلات گلوتئال ماگزیموس،همسترینگ داخلی ، ارکتور اسپاین همسو و غیر همسو متعاقب ایجاد ثبات در بیماران با کمردرد مزمن غیر اختصاصی انجام گرفت . این تحقیق بصورت شبه تجربی مداخله ای بود.بیماران قبل از مداخله از لحاظ میزان و زمان شروع فعالیت الکتریکی عضلات عرضی شکم، مالتی فیدوس کمری وعضلات ناحیه کمری لگنی توسط الکترومیوگرافی سطحی تست شدند. سپس بطور تصادفی به سه گروه تقسیم گردیدند.گروه اول تحت تمرینات ثباتی،گروه دوم معمولی و گروه سوم ترکیبی قرار گرفتند.تمرینات به مدت 10 جلسه و 3 بار در هفته انجام شد.بعد از جلسات دوباره از آنها الکترومیوگرافی بعمل آمد. آنالیز آماری مطالعه مشخص کرد ،که تمرینات ترکیبی باعث افزایش میزان فعالیت در عضله عرضی شکم (024/=p) ، مالتی فیدوس کمری (018/=p) ، گلوتئال ماگزیموس(036p=/) و کاهش درعضله ارکتور اسپاین همسو(024p=/) بطور معنی داری گردید.همچنین مشخص گردید ،که تمرینات ترکیبی باعث کاهش زمان فعالیت عضله عرضی شکم(009/=p)، مالتی فیدوس کمری(015/=p)،گلوتئال ماگزیموس(026p=/)و همسترینگ داخلی(027p=/) بطور معنی داری شد. یافته های این مطالعه نشان دادکه تمرینات ترکیبی نسبت به تمرینات ثباتی و معمولی در ایجاد ثبات در ناحیه کمری و تغییر در الگوی فعالیت الکتریکی عضلات ناحیه کمری لگنی در افراد دارای کمر درد مزمن غیر اختصاصی موثر تر هستند.