هدف از این تحقیق بررسی اثر تمرین شنا بر اینترلوکین-4 و اینترفرون گاما ی موش های صحرایی مبتلا به دیابت بود. ‏بدین منظور 60 راس موش صحرایی نژاد اسپراگودوالی به طور تصادفی به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. فرایند دیابتی ‏شدن موش های صحرایی یک هفته پس از سازگاری با محیط آزمایشگاه آغاز شد. شروع مداخلات تجربی شامل برنامه ‏تمرینی ، یک هفته پس از القاء دیابت و نگهداری موش های صحرایی صورت گرفت. موش های صحرایی به طور تصادفی ‏به 5 گروه شامل 1-تمرین شنا، 2- گروه کنترل دیابتی قربانی هفته اول و 3- گروه کنترل دیابتی قربانی هفته ششم 4- ‏گروه کنترل سالم قربانی هفته اول 5- گروه کنترل سالم قربانی هفته ششم تقسیم شدند. در طی شش هفته موش های گروه ‏تمرین شنا 6راس ،گروه کنترل دیابتی 6راس وگروه کنترل سالم 4 راس افت آزمودنی داشتند به طوری که کل موش های ‏صحرایی هر چهار گروه در پایان تحقیق 44 راس بودند. در طی شش هفته موش های گروه تمرین شنا در وان شنا به مدت ‏‏20 دقیقه در هر جلسه و سه جلسه در هفته شنا کردند.. موش های گروه های کنترل دیابتی و کنترل سالم در طول این مدت ‏هیچگونه فعالیت ورزشی نداشتند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین در پایان هفته ششم، موش های صحرایی جهت ‏اندازه گیری پارامترهای مورد مطالعه قربانی شدند تا تغییرات بیوشیمیایی ناشی از تاثیر تمرینات شنا مورد بررسی قرار ‏گیرد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی (آمار استنباطی) استفاده شد ‏‏(0/05≥α‏). نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق نشان داد که تفاوت معنی داری در میزان اینترلوکین-4 و ‏اینترفرون گاما وجود دارد. و نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد که القاء دیابت و همچنین تمرین شنا اثر معنی داری بر ‏تغییرات اینترلوکین-4 نداشته است، همچنین القاء دیابت و تمرین شنا اثر معنی داری بر تغییرات اینترفرون گاما نیز ‏نداشته است. ‏ ‏