وضعیت تراکم در کلان شهرهای کشور ازجمله تهران، با افزایش شدید جمعیت و بدون توجه به آثار اجتماعی، اقتصادی، فضایی-کالبدی و زیست محیطی مسائل و مشکلاتی را به وجود آورده که توجه مدیران و برنامه ریزان شهری را به خود جلب نموده است. پژوهش حاضر به دنبال دست یابی به یک چارچوب مناسب از تراکم (جمعیتی، ارتفاعی و کاربری) در سطح نواحی نه گانه، منطقه چهار شهر تهران و تأثیر آن بر آسیب پذیری ناشی از زلزله صورت گرفته است. ماهیت پژوهش کاربردی و روش بررسی پژوهش با استفاده از مدل های فازی، همبستگی و رگرسیون خطی چند متغیره می باشد و روش جمع آوری پژوهش به صورت اسنادی و پیمایشی است. اهداف این پژوهش شامل: شناسایی وضعیت تراکم (جمعیتی، کاربری، ارتفاعی) و کشف ارتباط بین میزان تراکم (جمعیتی، کاربری، ارتفاعی) و آسیب پذیری ناشی از زلزله و نهایتاً تحلیل اثرات افزایش تراکم (جمعیتی، کاربری، ارتفاعی) بر میزان آسیب پذیری ناشی از زلزله در سطح منطقه چهار شهرداری تهران هست. نتایج حاصل از پژوهش نشان داده است که در بررسی وضعیت تراکم شهری، در نظر گرفتن رابطه ی سه نوع تراکم جمعیتی، کاربری و ارتفاعی الزامی است. هم چنین رویکرد فازی در نرمال سازی داده های مربوط به تراکم شهری، یکی از بهترین رویکردها محسوب می گردد.