فرهنگهای لغتی که از ابیات متون کهن فارسی به عنوان شواهد شعری در ذیل لغات استفاده کرده اند از جمله ی منابه جنبی موجود در تصحیح آن متون به حساب می آیند در این پایان نامه به بررسی شواهد شعری شاهنامه فردوسی مندرج در دو فرهنگ جهانگیری و شرفنامه منیری پرداخته ایم تا با بررسی این ابیات لغزش های موجود در آن فرهنگ ها شناخته شود تا هنگام تصحیح ابیات شاهنامه ببتوانیم از آنها بهتر بهره گیریم این پایان نامه در سه فصل تنظیم شده است.درفصل اول کلیاتی پیرامون فرهنگها خصوصا دو فرهنگ مذکور بیان گردیده است در فصل دوم مقایسه توصیفی پیرامون ابیات صورت گرفته و در فصل سوم تحلیل معنایی واژه هایی که در ذیل آنها ابیات شاهنامه به عنوان شاهد آمده اند انجام شده است در پایان نیز فهرستی از ابیات مندرج در این پژوهش تنظیم شده است.