پژوهش حاضر سعی دارد تا با بررسی جلوه هایی از هویت ایرانی به مطالعه فرهنگی درام سه دهه اخیر ایران (1360-1390) بپردازد. مسئله اصلی این تحقیق شناخت دگرگونی های هویت در متون نمایشی به عنوان نماد مکتوبی از کنش های اجتماعی هر دهه است. در برابر ارزش های بنیادین دهه 60، دردهه 70 مفاهیمی از دنیای مدرن که تاکنون حذف شده بود یعنی در واقع «مفاهیم به حاشیه رانده شده تجدد گرایی»، باز مورد توجه قرار می گیرد. گفتمان ادبی در نمایشنامه های دهه 70 رویکردی نخبه گرایانه یافته و نظام معانی و پیام های خود را معطوف به طبقه یا طبقات خاص اجتماعی (طبقه جدید متوسط شهری با سبک زندگی مدرن گرایانه) نموده است.در دهه 80 اما هویت برنامه دار محقق نشده و آثار نمایشی گویای نوعی هویت گریزی و از خود بیگانگی اشخاص نمایش است و شکاف بین انسان و جهان اجتماعی بیرون از او را نشان می دهد.