سیاست خارجی هر دولتی در پی کسب بیشترین منفعت و کاهش تهدیدات، با استفاده از ابزارها و مجاری دیپلماتیک می باشد. دولت اسلامی نیز در صدد کسب قدرت و منافع در صحنه بین المللی است. با این تفاوت که کسب قدرت هدف نیست بلکه وسیله ای جهت دست یابی به اهداف سیاست خارجی بر اساس آموزه های الهی و انسانی است. سیاست خارجی ایران در دولت نهم تحت تأثیر نوع دیپلماسی ایران، هر یک بگونه ای در پی کسب منافع کشور بودند. در دولت هشتم راهبرد تنش زدایی اولویت یافت در حالیکه در دولت نهم راهبرد تهاجمی یا کنشی اهمیت بیشتری پیدا نمود. در دو دولت، کارگزاران سیاست خارجی هر یک قرائت های متفاوتی از منافع ملی کشور ارائه نمودند. لذا، راهبرد آنها متفاوت شد. این تمایز را باید با توجه به شرایط داخلی، منطقه ای و بین المللی بررسی نمود.