عبدالله بردونی از چهره¬های شاخص ادبیات پایداری یمن به شمار می رود که در زمانه¬ای پر از ظلم و آشوب می¬زیست. اوضاع آشفته¬ی یمن، جنگ، فقر، جهل، کم رنگ شدن ارزش¬های معنوی و رواج فساد در جامعه، روح بلند وی را به خشم و درد آورد و شاعر را بر آن داشت تا قلم خود را در خدمت بیداری و هوشیاری مردم و احیای ارزش¬های اخلاقی، برای نجات جامعه¬ی خود قرار دهد. عشق به وطن، دشمن ستیزی، تعلّق خاطر بسیار به میراث گذشته، دمیدن روح زندگی در کالبد میراث کهن و نوآوری متّکی بر سنّت، از ویژگی های مهمّ این شاعر است. وی که در شمار نسل نخستین ادبیات پایداری یمن است، موضوعات شاخصی همچون وطن¬دوستی، وحدت ملّی- قومی، هجو و نکوهش سران عرب، رثای شهیدان، نوستالوژی و موضوع آوارگان فلسطینی را در شعرش به کار برده است. او برای چنین مضمون هایی از شخصیّت های مذهبی و اسطوره ای و بویژه نمادها، بهره ی فراوان برده است. از ویژگی ¬های بارز سبک شعری او می توان به کاربرد عنصر طنز، نماد و اسطوره، آموزه های دینی، صورخیال، به ویژه تشبیه و استعاره اشاره نمود. در کاربرد آرایه های ادبی همچون: جناس، سجع، ردّ العجز علی الصّدر، مراعات نظیر و ... جانب اعتدال را رعایت نموده است. قالب سنّتی و اسلوب خطابی بر شعر بردونی غلبه دارد که سرشار از روح جهاد و مبارزه است. اساس شعر وی بر پایه ی نظام سنّتی، موزون و قافیه دار بنا نهاده شده است.