پژوهش حاضر در صدد ارزشیابی اجرای برنامه ارزشیابی کیفی- توصیفی در مدارس ابتدایی شهرستان دامغان، به منظور آگاهی از میزان تحقق اهداف این نوع ارزشیابی وشناسایی نقاط ضعف و قوت آن ازدیدگاه کارشناسان، مدیران، معلمان و دانش آموزان این شهرستان بوده است. جامعه آماری این پژوهش، کلیه مدارس ابتدایی شهرستان دامغان می باشد. در این پژوهش از روش کیفی استفاده شده و با کاربرد از شیوه نمونه گیری هدفمند از بین 46مدرسه ابتدایی شهرستان دامغان،4 مدرسه (2 مدرسه برخوردار و 2 مدرسه محروم) انتخاب و با 5 معلم،4 مدیر، 5 دانش آموز این مدارس و 2 کارشناس آموزش ابتدایی شهر دامغان مصاحبه ساختار یافته انجام شد. پرسشهای پژوهش به دنبال بررسی میزان تحقق اهداف برنامه ارزشیابی کیفی-توصیفی، دستاوردها و چالشهای آن می باشد. یافته های پژوهش حاکی از آن است که اکثر مجریان برنامه، (همه مدیران، معلمان ویکی از دوکارشناس شرکت کننده در مصاحبه) با کلیات برنامه موافق بودند و آن را در امر پیشرفت تحصیلی و کاهش کاستی های برنامه ارزشیابی کمی مفید می دانستند. مهم ترین دستاوردهای برنامه را کاهش اضطراب و افزایش بهداشت روحی-روانی، آموزش چند بعدی و توجه به حیطه های مختلف یادگیری، افزایش تمایل به کارگروهی،کاهش حس رقابت ناسالم، توجه به تفاوتهای فردی،کاهش تقلب و افزایش خلاقیت و اعتماد به نفس دانش آموزان ذکر کرده اند و مهم ترین چالش های پیش روی برنامه ارزشیابی کیفی- توصیفی راعدم توجیه معلمان و والدین، تعداد زیاد دانش آموزان،کمبود امکانات متناسب با برنامه، وقت گیر بودن اجرای برنامه، بی توجهی معلمان به برنامه، ارتقاء آسان دانش آموزان به کلاسهای بالاتر و کافی نبودن شاخص های طیف بندی سنجش دانش آموزان عنوان کرده اند. در مقابل چهار نفر از دانش آموزان شرکت کننده در مصاحبه، بر خلاف نظرکارشناسان، مدیران و معلمان با برنامه ارشیابی کیفی-توصیفی موافق نبودند وتنها یک دانش آموز با این برنامه موافق بود. دلیل مخالفت این دانش آموزان با توجه به آنچه در مصاحبه ها بیان نمودند کاهش انگیزه در دانش آموزان، بی عدالتی در ارزشیابی و سنجش دانش آموزان، تمایل بیشتر خانواده ها به ارزشیابی کمی و به تبع آن نگرانی آنها و دانش آموزان نسبت به دریافت بازخورد توصیفی عنوان شد.