ماهیت تصادفی و نوع بارگذاری زلزله و تحریک شتاب و جابجایی پایه در عوض نیرویی است که نیازمند روش های پیچیده تر تحلیل و تفسیر نتایج می باشد. برای یک ساختمان با ابعاد و شرایط تکیه گاهی معین، تغییر مقاطع به کار رفته به منزله ایجاد مدل های مختلف سازه می باشد که ممکن است ضوابط آیین نامه را ارضا کرده و به عنوان نتیجه قابل قبول طراحی گزارش شوند. در مهندسی مطلوبترین طرح ها از میان موارد فوق مدنظر می باشد. چنین طرحی با تغییر الگوی توزیع برش پایه تغییر خواهد کرد. برای اجتناب از پیچیدگی های اجرا و تفسیر تحلیل های دقیق، آیین نامه های طراحی تجویزی عمده ضوابط خود را با تحلیل خطی استاتیکی معادل ارائه کرده اند. هدف اصلی ضوابط لرزه ای آیین نامه ها تعیین معیارها و جزئیات مناسب برای طراحی ساختمان هاست به گونه ای که خسارت وارده به سازه ها را به حداقل برساند. وارد آمدن خسارت سازه ای با مفهوم رفتار غیر ارتجاعی و در نتیجه انرژی هیسترزیس نزدیکی بسیار دارد. در طرح لرزه ای سازه ها مفاهیم خسارت و خسارت پذیری سازه ها نقش مهمی را ایفا می کنند. خسارت وارد بر سازه را با استفاده از شاخص های آسیب پذیری که تابعی از شکل پذیری سازه، انرژی مستهلک شده در سازه، رفتار هیسترتیک، دامنه و تعداد دوره های بارگذاری می باشند، بیان می کنند. در این پژوهش قاب های 5، 8، 12 و 15 طبقه با استفاده از سه الگوی توزیع بار جانبی موجود در آیین نامه ها طراحی شده، سپس با استفاده از آنالیز دینامیکی غیر خطی این قاب ها با 7 رکورد واقعی زلزله، به بررسی و مقایسه ی الگوهای توزیع، بر اساس توزیع مقادیر میانگین دریفت نسبی، درصد انرژی هیسترتیک تلف شده، شاخص خسارت طبقه در ارتفاع و شاخص خسارت کل سازه حاصل از 7 زلزله در سازه های طراحی شده و یافتن جایگاه الگوی توزیع پیشنهادی در آیین نامه ی زلزله ی ایران پرداخته شده است.