قرن بیست ویکم، قرن فناوری نانو و مهمترین دوران صنعت به شمار می رود. قرن نانو، قرن سلامتی، صرفه جویی و آرامش نامیده می شود. نانو نه یک ماده است نه یک جسم، بلکه فقط یک مقیاس است، کوچک شدن یک مقیاس تا حد نانو به اندازه ای است که دیده نمی شود اما با تاثیری بسیار بزرگ در زندگی انسان. افزایش مشکلات زیست محیطی و کاربرد وسیع پلیمرهای زیست تخریب پذیر و زیست سازگار،گرایش ها را به سمت توسعه این مواد معطوف کرده، که در پی آن محققین را به سمت تحقیقات بین رشته ای سوق می دهد که در آن به ترکیبات جدید زیست تخریب پذیر و زیست سازگار دست یابند. از جمله موادی که برای این برنامه ها پیشنهاد شدند عبارتند از : فلزات، سرامیک ها، پلی ساکاریدها. در بین پلیمرهای بر پایه پلی ساکاریدها ، پلیمر نشاسته به دلیل منشا طبیعی ، فراوانی، خواص مکانیکی، زیست سازگاری، زیست تخریب پذیری و ارزان بودن در طیف گسترده ای از برنامه ها به کار گرفته می شود و پتانسیل قرار گرفتن در بین مواد پزشکی را داراست. اما نشاسته پلیمری آبدوست ، و دارای ضعف هایی از جمله انعطاف پذیری پایین و حساسیت بالا نسبت به رطوبت می باشد. پیشنهاد ارائه شده برای رفع این مشکل پیوند نشاسته با پلیمر آبگریز پلی کاپرولاکتون و بعد پلیمر آبدوست سیتریک اسید است و همچنین در این پروژه برای اولین بار از آغازگر تری آزین برای پلیمریزاسیون کاپرولاکتون و سپس پیوند آن به سطح نشاسته استفاده شد که علاوه بر اتصال پلی کاپرولاکتون به سطح نشاسته در دماهای پایین ، به معرفی مورفولوژی جدیدی از این پلیمر پرداخت که تا به حال گزارش نشده بود و همچنین یک روش جدید برای به دست آوردن نانوپارتیکل های نشاسته ارائه شد که که راندمان بالا و زمان کوتاه این فرایند از مزیت های آن می باشد.