در این پژوهش سعی شده است با بررسی و نقد مضامین دیوان زیب النساء بیگم، به عنوان سرآمد بانوان شاعر در شبه قاره و یکی از شاعران شیرین سخن پارسی گوی، آگاهی و بینش گسترده ای نسبت به نحوه تفکر و زندگی این بزرگ بانو و زنان فرهیخته هند در عصر طلایی زبان فارسی در شبه قاره ایجاد شود. همچنین دیوان شعر این شاهدخت، از نظر ویژگی های زبانی، صورخیال و شکل و صورت هم مورد بررسی و نقد قرار گرفته است.