یکی از موثّرترین ابزارهای آفرینش هنری- ادبی، رنگ است. با آنکه حضور این عنصر در گذشته ادبیات فارسی، گوناگونیِ امروزه را دارا نبود؛ امّا همواره نقشی مهم و تعیین کننده، در القای مفاهیم به مخاطب و تصویرسازی های ادبی؛ بویژه در حوز? شعر داشته است. بررسی میزان و نحوه کاربرد انواع رنگ در شعر کهن و معاصر، کوششی است راهگشا برای ورود به دنیای عواطف و اندیشه های شاعران و نیز، پی بردن به ظرائف فرمی و بلاغی سخن آنان. بر این اساس و با توجّه به همین اهمیّت، این پایان نامه به بررسی جلوه های معنایی و بلاغی عنصر رنگ در غزل سه شاعر بزرگ کلاسیک؛ یعنی سنایی، عطّار و مولوی پرداخته است.