اصولا برای تعیین سطح عملکرد سازه ها در هنگام زلزله نیاز به معیاری کمی جهت تخمین خرابی های احتمالی در سازه می باشد. در تحقیقات قبلی محققین زیادی درصدد تعیین معیار هایی کمی و کیفی جهت بیان میزان آسیب پذیری اعضا و کل سازه در اثر زلزله بوده اند .تخمین این توابع اولین گام در بهسازی لرزه ای سازه ها محسوب می شوند. در همین راستا شاخص های خرابی متعددی توسط محققین ارائه گردیده است. این شاخص ها به طور کلی تابعی از نوع رفتار غیرارتجاعی سازه، میزان ورود به ناحیه خمیری و میزان انرژی جذب شده توسط سازه می باشند. از طرفی در اکثر روش های متداول طراحی، خاک زیر سازه صلب فرض می شود. حال آنکه خاک در واقع صلب نیست و اندرکنش خاک و سازه باعث تغییر رفتار سازه خواهد شد. هرچند تا کنون مطالعات زیادی بر روی تاثیر اندرکنش بر پاسخ سازه صورت پذیرفته، ولی تاثیر این پدیده بر خرابی سازه چندان مورد توجه قرار نگرفته است.