زمینه و هدف: این پژوهش با هدف اثر بخشی درمان مبتنی بر مراحل تغییر بر کاهش تکانش گری و پرخاشگری زنان زندانی انجام شده است. روش بررسی: پژوهش مورد نظر از نوع شبه آزمایشی (طرح پیش آزمون ـ پس آزمون با گروه کنترل) بر روی 20 زن زندانی که در پرسشنامه های تکانش گری بارت ویرایش یازدهم و پرخاشگری باس و پری نمره بالاتری گرفته بودند، اجرا شد. آزمودنی ها به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. برای گروه آزمایش 9 جلسه درمان 90 دقیقه ای (در هر هفته 3 جلسه) بر اساس مدل مراحل تغییر اجرا شد و گروه کنترل هیچ گونه درمانی دریافت نکرد، در پایان، پرسشنامه های مذکور مجدداً به گروه آزمایش و کنترل ارائه شد و اطلاعات جمع آوری شد و داده ها با استفاده از کواریانس تک متغیره تحلیل شد. یافته ها: تحلیل یافته ها با استفاده از کواریانس تک متغیره نشان داد که نمرات تکانش گری گروه آزمایش و کنترل بعد از اجرای متغیر مستقل یعنی درمان مبتنی بر مراحل تغییر، دارای تفاوت معنادار نمی باشند، هم چنین نشان داد که نمرات پرخاشگری گروه آزمایش و کنترل نیز بعد از اجرای متغیر مستقل یعنی درمان مبتنی بر مراحل تغییر، دارای تفاوت معنادار نمی باشند. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که درمان گروهی مبتنی بر مراحل تغییر منجر به کاهش معنادار تکانش گری و پرخاشگری زنان زندانی نمی شود و این ممکن است به دلیل پیچیدگی رفتار بزهکاران، ورود تحت فشار به درمان و یا ضعف این مدل درمانی در این حوزه باشد که برای تأیید آن، نیاز به مطالعات بیشتری است.