این پژوهش مطالعه است از نشانه شناسی اشراق در نگارگری میانه قرن هشتم و نهم هـ.ق که در آن به وجوه مشترک و نمادهای فی مابین اشراق و نگارگری پرداخته است و با هدف تحقیق و دست یابی به روابط نشانه شناسی و نماد پردازی در تعدادی از روقعه های شاخص دوران تیموری هشتم هـ.ق و صفوی نهم هـ.ق می پردازد و با توجه به الگوی نشانه شناسی پیشنهادی پیرس این روقعه ها را در زمینه نشانه شناسی مورد تحلیل قرار داده که در آن به چگونگی روابط نشانه ها و فضای تصویری همراه با مفاهیم اشراق در نگارگری به طور جامع پرداخته است. روش جمع آوری مطالب به شکل کتابخانه ای بوده و در آخر سعی در ارجاع کامل مطالب شده است، که اهمیت پژوهش را توضیح می دهد. نشانه هایی همچون سیمرغ، اژده ها، ابرها، درختان، کوه ها، رنگ ها، فرم ها (اسلیمی ها، شمسه ها،مقرنس ها و ...) و رمز گشایی مفاهیم آنها در نگارگری و فضای عرفانی موجود در نگاره هامورد بررسی به روش نشانه شناسی پرداخته. نتیجه اینکه توانستیم رابطه ای بین این دو مقوله پیدا کنیم.