در تاریخ مدرن غرب، مقطع زمانی را که از دهه های پایانی قرن هجدهم آغاز گردید و تا سال های قرن نوزدهم ادامه یافت ‏دوران رمانتیسم می نامند. رمانتیست ها در تفسیر انسان گرایانه از بشر، توجه خود را بیشتر بر بُعد احساسی و عاطفی آن ‏متمرکز کردند و با رویکرد صرفاً عقل گرایانه میانه چندانی نداشتند. در پایان قرن نوزدهم میلادی به دنبال تحولات ‏سیاسی و اجتماعی و آشنایی با مکاتب ادبی مغرب زمین، حرکت های ادبی تازه ای در کشور مصر شکل گرفت. یکی از این ‏حرکت ها گرایش شاعران معاصر مصر به مکتب رمانتیسم است که نقطه آغازین تحول در شعر عربی معاصر به شمار می-‏رود و رمانتیست ها از گروه های پیشتازی هستند که دگرگونی ادبیات عربی و همگامی آن با عصر جدید، با تلاش های ‏آنان شروع شد. طولی نکشید که شمار آنها بیشتر شد و دامنه تحول خواهی آنان نیز، گسترش یافت به طوری که در ‏مدتی کوتاه، محتوا و ساختار شعر معاصر عربی را دگرگون ساخت. علی محمود طه شاعر رمانتیست مصریست که از ‏بزرگان جماعت آپولو به شمار می رود. او در طول حیات کوتاهش، توانست با تألیف هشت دیوان و به تصویر کشیدن ‏گرایش رمانتیکی خود جایگاه قابل توجهی در میان شعرای عرب به دست آورد. او در آثار خویش به مضامین شعری ای ‏چون، میل به مجهولات، اسرار طبیعت، زن و عشق، غم و اندوه، انسان گرایی و ... اهتمام ورزید. رمانتیسم ایرانی بعد از ‏انقلاب مشروطیت در ایران نضج گرفت و با افسانه نیما بالید و با آثار رمانتیک های بزرگی چون توللی و نادرپور به اوج ‏خود رسید. فریدون مشیری به عنوان یکی از شعرای معاصر فارسی نقشی واسط یا میانجی بین ادبیات کلاسیک و ادبیات ‏معاصر را ایفا نمود . شعرهای مشیری نه در محدوده سنت گرایی اسیر ماند و نه در خود باختگی افراطی نوپردازان زندانی. ‏شعر وی سرشار از عاطفه و احساس است. مهر ورزیدن، عشق را پاس گذاشتن، انسان را ستودن، با طبیعت زندگی کردن، ‏درخت دوستی و بذر مهربانی را افشاندن، نگرانی و اضطراب برای سرنوشت انسان و آینده جامعه بشری، مضامین ‏رمانتیکی است که در شعر او موج می زند. در این پایان نامه سعی بر آن است مضامین رمانتیکی که در آثار این دو شاعر ‏سرشناس ایران و مصر از قرابت و نزدیکی بسیاری برخوردار است به تطبیق مورد بررسی قرار گیرد. عشق، طبیعت، ‏نوستالژی و شعر اجتماعی از جمله مضامینی هستند که در شعر این دو شاعر از بسامد بیشتری برخوردار می باشد‏